YOLIBO
Blijf op de hoogte en volg Bram
06 Mei 2015 | Australië, Bundaberg
YOLIBO
Begin maart, nadat ik mijn reis door Nieuw Zeeland heb beëindigd, ben ik vanuit Sydney op zoek gegaan naar een baan op een boerderij. Ik heb hier in Australië een Working Holiday Visa, een visum dat mij het recht geeft een jaar lang door Australië te reizen en te werken. Omdat ik heb besloten mijn reis te verlengen, moet ik dit visum verlengen. Dit visum kan ik alleen krijgen als ik 88 dagen op een of meerdere boerderijen heb gewerkt. Na anderhalve week zoeken heb ik een baan gevonden in Bundaberg (ten noorden van Brisbane, in de staat Queensland). Ik ben aan de slag gegaan op een citroenen en mandarijnenplantage. Het werk wordt geregeld door het hostel waar ik verblijf, Bigfoot Backpackers.
Het hostel is een oude loods die “omgetoverd” is tot hostel. Ik zet “omgetoverd” tussen aanhalingstekens, omdat er duidelijk weinig magie is gebruikt. Het lijkt nog steeds op een loods. De gemeenschappelijke ruimte wordt op internet ook wel de “depressing room” genoemd. Er hangt weinig sfeer in deze kamer. De keuken is oud en klein, maar wel redelijk schoon. De toiletten en douches daarentegen zijn smerig en worden amper schoongemaakt. De meeste slaapkamers (waaronder die van mij) hebben geen ramen. De “schoonmaker” (jep, alweer aanhalingstekens) is een 63-jarige oude man met een ochtendhumeur waar je U tegen zegt. Regelmatig worden backpackers slachtoffers van zijn tirades in de ochtend, meestal omdat hij je niet kan verstaan (wat weer een gevolg is omdat hij je halverwege de zin afkapt). De 'fucks' en 'fucking hells' vliegen je dan om de oren. Hij is er ook niet van gediend als je de deur van de magnetron open laat staan. Naast “schoonmaken” “bestuurt” hij ook de bus waarmee wij naar de boerderij worden gebracht. De boerderij ligt zo’n 40 minuten rijden van het hostel. Regelmatig snijdt hij andere voertuigen op de weg af en rijdt hij de bus halverwege het kruispunt op als het stoplicht op rood staat. De “bus” is een 32 jaar oude rommeldoos op wielen, die met enige regelmaat besluit niet meer mee te werken, met als resultaat dat wij urenlang wachten op vervangend vervoer.
Genoeg over het hostel. Ik begon dus met de citroenenpluk, die al lange tijd in volle gang was. Nadat de citroenenpluk na mijn eerste drie weken was afgelopen, zijn we begonnen met mandarijnen. Dit duurde slechts twee weken. Daarna was al werk op deze boerderij klaar. Ik had al eerder in het hostel aangegeven dat ik voor langere tijd wilde blijven. Daarom werd mij en een Duitser in dit hostel een nieuwe baan aangeboden. We zouden bucket boys worden op een paprika/tomaat/courgette plantage. We zouden per uur betaald worden (het plukken wordt altijd betaald per mand of per emmer, dus iedereen probeert een per uur betaalde baan te krijgen). Het zou hard werken zijn, maar dat was voor ons geen probleem. De baan hield in dat we de hele dag emmers moesten tillen en op de vrachtwagen moesten laden. De eerste paar dagen waren erg zwaar, maar daarna begonnen we goed te wennen aan het werk. De derde week voelde voor ons beiden niet meer echt zwaar, dus waren we ervan overtuigd dat we deze baan een lange tijd aan zouden kunnen. Ons was ook verteld dat er werk tot december zou zijn, dus zouden we mooi de rest van onze tijd in Bundaberg als bucket boy kunnen werken. Het verdiende erg goed en omdat we iedere dag vroeg begonnen (6:00 of 6:30) hadden we de middag vaak vrij.
Afgelopen maandagavond, nadat we weer een dag hadden gewerkt, kwam de manager van het hostel naar ons toe. Hij vertelde ons dat we onze baan kwijt waren. Eerst dachten we nog dat het om een flauwe grap ging, omdat hij wel vaker met dit soort onzin komt, maar al snel kwamen we erachter dat hij het serieus meende. Eén van onze leidinggevenden was ervan overtuigd dat het werk over een paar weken te zwaar voor ons zou worden, dus wilde hij twee nieuwe bucket boys. Onze andere leidinggevende was het daar niet mee eens. Eerstgenoemde is echter ook zijn baas, dus uiteindelijk maakte hij de beslissing. De leidinggevende die ons wel wilde houden kon het ons niet vertellen omdat hij het moeilijk vond, dus gaf hij deze taak door aan een jongen die al langer daar werkt en ook in ons hostel verblijft. Ook hij wilde het ons niet vertellen, dus gaf hij deze taak weer door aan de manager van het hostel. Tot op heden is het ons nog steeds niet gelukt om contact te leggen met iemand van het bedrijf. We hebben onze leidinggevende per sms laten weten dat we teleurgesteld zijn in de gang van zaken (waarop we als verwacht geen reactie kregen).
Omdat er op dit moment geen werk meer beschikbaar is voor Europeanen (veel boerderijen willen Aziaten omdat die over het algemeen harder werken en minder klagen), ben ik op dit moment op zoek naar een nieuwe baan. Zoals ik al eerder aangaf, heb ik 88 dagen nodig om mijn tweede visum te krijgen. Op dit moment heb ik zo’n 48 dagen gewerkt, dus mis ik er nog 40. Als ik geen boerderijwerk meer kan vinden, ben ik verplicht het land op uiterlijk 25 augustus te verlaten. Dat ben ik niet van plan, dus zal ik mijn uiterste best doen om de laatste 40 dagen vol te maken.
Ondanks mijn beklag over dit hostel, ben ik toch wel gehecht geraakt aan deze plek, mede door alle geweldige mensen die ik hier heb ontmoet en met ik wie ik deze twee geweldige maanden heb mogen delen. Onze vroege busritten, die we meestal slapend doorbrachten, onze filmmidagen en avonden en de vele drankspellen en feestjes deelden we met zijn allen. Doordat we bijna 24/7 samen waren is het echt als een soort van familie gaan voelen: de Bigfoot familie. De groep is inmiddels uit elkaar gevallen omdat de meesten al zijn vertrokken, eind deze week zal het mijn beurt zijn om Bundaberg te verlaten. Ik zal echter niet alleen op zoek gaan naar een andere baan, maar ik ga dit samen doen met mijn Duitse bucket boy collega.
YOLIBO: You Only Live In Bundaberg Once…
Begin maart, nadat ik mijn reis door Nieuw Zeeland heb beëindigd, ben ik vanuit Sydney op zoek gegaan naar een baan op een boerderij. Ik heb hier in Australië een Working Holiday Visa, een visum dat mij het recht geeft een jaar lang door Australië te reizen en te werken. Omdat ik heb besloten mijn reis te verlengen, moet ik dit visum verlengen. Dit visum kan ik alleen krijgen als ik 88 dagen op een of meerdere boerderijen heb gewerkt. Na anderhalve week zoeken heb ik een baan gevonden in Bundaberg (ten noorden van Brisbane, in de staat Queensland). Ik ben aan de slag gegaan op een citroenen en mandarijnenplantage. Het werk wordt geregeld door het hostel waar ik verblijf, Bigfoot Backpackers.
Het hostel is een oude loods die “omgetoverd” is tot hostel. Ik zet “omgetoverd” tussen aanhalingstekens, omdat er duidelijk weinig magie is gebruikt. Het lijkt nog steeds op een loods. De gemeenschappelijke ruimte wordt op internet ook wel de “depressing room” genoemd. Er hangt weinig sfeer in deze kamer. De keuken is oud en klein, maar wel redelijk schoon. De toiletten en douches daarentegen zijn smerig en worden amper schoongemaakt. De meeste slaapkamers (waaronder die van mij) hebben geen ramen. De “schoonmaker” (jep, alweer aanhalingstekens) is een 63-jarige oude man met een ochtendhumeur waar je U tegen zegt. Regelmatig worden backpackers slachtoffers van zijn tirades in de ochtend, meestal omdat hij je niet kan verstaan (wat weer een gevolg is omdat hij je halverwege de zin afkapt). De 'fucks' en 'fucking hells' vliegen je dan om de oren. Hij is er ook niet van gediend als je de deur van de magnetron open laat staan. Naast “schoonmaken” “bestuurt” hij ook de bus waarmee wij naar de boerderij worden gebracht. De boerderij ligt zo’n 40 minuten rijden van het hostel. Regelmatig snijdt hij andere voertuigen op de weg af en rijdt hij de bus halverwege het kruispunt op als het stoplicht op rood staat. De “bus” is een 32 jaar oude rommeldoos op wielen, die met enige regelmaat besluit niet meer mee te werken, met als resultaat dat wij urenlang wachten op vervangend vervoer.
Genoeg over het hostel. Ik begon dus met de citroenenpluk, die al lange tijd in volle gang was. Nadat de citroenenpluk na mijn eerste drie weken was afgelopen, zijn we begonnen met mandarijnen. Dit duurde slechts twee weken. Daarna was al werk op deze boerderij klaar. Ik had al eerder in het hostel aangegeven dat ik voor langere tijd wilde blijven. Daarom werd mij en een Duitser in dit hostel een nieuwe baan aangeboden. We zouden bucket boys worden op een paprika/tomaat/courgette plantage. We zouden per uur betaald worden (het plukken wordt altijd betaald per mand of per emmer, dus iedereen probeert een per uur betaalde baan te krijgen). Het zou hard werken zijn, maar dat was voor ons geen probleem. De baan hield in dat we de hele dag emmers moesten tillen en op de vrachtwagen moesten laden. De eerste paar dagen waren erg zwaar, maar daarna begonnen we goed te wennen aan het werk. De derde week voelde voor ons beiden niet meer echt zwaar, dus waren we ervan overtuigd dat we deze baan een lange tijd aan zouden kunnen. Ons was ook verteld dat er werk tot december zou zijn, dus zouden we mooi de rest van onze tijd in Bundaberg als bucket boy kunnen werken. Het verdiende erg goed en omdat we iedere dag vroeg begonnen (6:00 of 6:30) hadden we de middag vaak vrij.
Afgelopen maandagavond, nadat we weer een dag hadden gewerkt, kwam de manager van het hostel naar ons toe. Hij vertelde ons dat we onze baan kwijt waren. Eerst dachten we nog dat het om een flauwe grap ging, omdat hij wel vaker met dit soort onzin komt, maar al snel kwamen we erachter dat hij het serieus meende. Eén van onze leidinggevenden was ervan overtuigd dat het werk over een paar weken te zwaar voor ons zou worden, dus wilde hij twee nieuwe bucket boys. Onze andere leidinggevende was het daar niet mee eens. Eerstgenoemde is echter ook zijn baas, dus uiteindelijk maakte hij de beslissing. De leidinggevende die ons wel wilde houden kon het ons niet vertellen omdat hij het moeilijk vond, dus gaf hij deze taak door aan een jongen die al langer daar werkt en ook in ons hostel verblijft. Ook hij wilde het ons niet vertellen, dus gaf hij deze taak weer door aan de manager van het hostel. Tot op heden is het ons nog steeds niet gelukt om contact te leggen met iemand van het bedrijf. We hebben onze leidinggevende per sms laten weten dat we teleurgesteld zijn in de gang van zaken (waarop we als verwacht geen reactie kregen).
Omdat er op dit moment geen werk meer beschikbaar is voor Europeanen (veel boerderijen willen Aziaten omdat die over het algemeen harder werken en minder klagen), ben ik op dit moment op zoek naar een nieuwe baan. Zoals ik al eerder aangaf, heb ik 88 dagen nodig om mijn tweede visum te krijgen. Op dit moment heb ik zo’n 48 dagen gewerkt, dus mis ik er nog 40. Als ik geen boerderijwerk meer kan vinden, ben ik verplicht het land op uiterlijk 25 augustus te verlaten. Dat ben ik niet van plan, dus zal ik mijn uiterste best doen om de laatste 40 dagen vol te maken.
Ondanks mijn beklag over dit hostel, ben ik toch wel gehecht geraakt aan deze plek, mede door alle geweldige mensen die ik hier heb ontmoet en met ik wie ik deze twee geweldige maanden heb mogen delen. Onze vroege busritten, die we meestal slapend doorbrachten, onze filmmidagen en avonden en de vele drankspellen en feestjes deelden we met zijn allen. Doordat we bijna 24/7 samen waren is het echt als een soort van familie gaan voelen: de Bigfoot familie. De groep is inmiddels uit elkaar gevallen omdat de meesten al zijn vertrokken, eind deze week zal het mijn beurt zijn om Bundaberg te verlaten. Ik zal echter niet alleen op zoek gaan naar een andere baan, maar ik ga dit samen doen met mijn Duitse bucket boy collega.
YOLIBO: You Only Live In Bundaberg Once…
-
06 Mei 2015 - 09:02
Truus:
Wat een verhaal weer Bram Maar ook wat een tegenvaller. Maar jou kennende recht jij je rug weer en lukt het jou en je Duitse maatje om weer snel een baantje te vinden zodat je je de 88 dagen kunt volmaken en je reis verder te vervolgen. Ik wens je veel succes hierbij . Lieve Groetjes van (ons) Theo en Truus. -
06 Mei 2015 - 10:32
Marian:
Ha Brammie, zonde van het werk, is erg balen, ik hoop dat je gauw weer ander werk hebt.
Heel veel succes. Groetjes mam. XXX
-
06 Mei 2015 - 11:08
Jolanda :
Bram succes met het vinden van een nieuwe baan.
Steeds weer leuk om je verhalen te volgen.
Groetjes fam. Sillessen -
06 Mei 2015 - 15:18
Helmie:
Hoi Bram,
ik hoop voor je dat je snel weer werk vindt.
Er is niks leukers om met jou samen te werken.
Dus geef dat maar ff door,hahaha
SUCCES -
06 Mei 2015 - 16:35
Ton En Dina:
Hallo Bram.
Spannend verhaal voor ons maar nu even iets minder voor jou, hoop dat het je snel lukt om daar weer verder te kunnen,en jou kennende lukt dat, jij gaat zeker niet bij de pakken neerzitten,en met jouw doorzettingsvermogen gaat dat zeker weer lukken Toi Toi
Veel groetjes van Ton en Dina -
06 Mei 2015 - 17:21
Bert:
Dag Bram,
Mooi geschreven maar heel vervelend hoe die gast jullie eruit heeft gewerkt. Nu op zoek om aan je 88 dagen te komen. Gaat jou lukken. Succes. Groeten pap -
06 Mei 2015 - 21:38
Marja:
Hoi Bram,
Nu Arie en ik wensen jou ook veel succes met het zoeken van een baan, want iid het zou zonde zijn als je eerder terug moet, vooral omdat je je overal doorheen slaat.
Dus dit zal jou ook wel lukken, we duimen voor je!!
grt liefs xxx Arie en Marja -
06 Mei 2015 - 22:19
Cilia:
Hoi bram
Wat jammer van je baan, maar je vind vast en zeker weerciets anders succes groetjes cilia
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
