Nieuw Zeeland, deel 2!

Mijn tijd in Nieuw Zeeland zit er inmiddels weer op! De 8 weken zijn zó ontzettend snel gegaan. Ik heb ontzettend veel leuke mensen leren kennen en de meest bijzondere plaatsen bezocht! Herinneringen voor het leven!

De laatste keer dat ik mijn reisverslag typte zat ik in Westport. De dag erna ben ik doorgereisd naar Franz Jozef. De eerste avond hadden we een feestavond, Daar zou ik een wandeling op de Franz Jozef Gletsjer gaan maken. Omdat het te gevaarlijk is om de gletsjer van beneden af op te lopen, zouden we worden afgezet met een helikopter. Vanwege het weer was de tour echter afgelast. Het regende ontzettend hard, dus hadden we ook niet de mogelijkheid om zelf iets anders te ondernemen. We zijn dus maar met een aantal mensen de Superbowl gaan kijken in een café, dat verrassend genoeg best leuk was. De volgende dag hebben we nog wel een wandeling gemaakt naar de onderkant van de gletsjer, waar ik toevallig genoeg mijn reismaatje van de westkust van Australië, Elena, nog tegenkwam. Dat is één van de dingen dat reizen zo leuk maakt: je komt oud-reisgenoten op de meest onverwachte plekken weer tegen!

De volgende stop was Wanaka. Hier heb ik een paar dagen rondgehangen. Het is een klein, stil dorpje tussen de Zuidelijke Alpen. Het dorpje ligt aan een enorm meer (Lake Wanaka). Ik heb hier wat wandelingen gemaakt en we zijn met een grote groep naar de film gegaan: Birdman, de winnaar van de Oscar voor de beste film.
Na drie dagen Wanaka ben ik weer op de bus gestapt naar Queenstown, dat ook wel bekend staat als Adventure Capital of the World. En dat is niet zonder reden. Je kunt er op meerdere plaatsen bungy jumpen, je kunt er skydiven, waterskiën, lugen (met ongemotoriseerde wagentjes van de berg af racen), boottochten maken, hiken, skiën (in de winter) en nog veel meer. Ook in de avond hoef je je er niet te vervelen: het is namelijk ook de party capital van Nieuw Zeeland. De eerste avond heb ik het er ook goed van genomen, ik kwam mijn oud-reisgenootjes van het Noorder Eiland tegen (de Zweden Elias en Johan en de Nederlander Gert). Met Johan en Gert ben ik die avond gaan stappen. De volgende dag heb ik (met een behoorlijke kater) de hoogste klifsprong van de wereld gedaan. Het is een soort bungy jump van 60 meter, waarbij je daarna ook nog 200 meter door de canyon zwaait. Ik zal hiervan een filmpje op facebook zetten. Het is doodeng, vooral omdat de mannen die je ‘helpen’ het geweldig vinden om je nog banger te krijgen dan je al was. Verder heb ik in Queenstown een aantal potjes frisbee golf gespeeld met Chris, Jonas (twee Duitsers) en Andrew (Engels). Met hen heb ik ook mijn verjaardag gevierd.

Na 9 nachten in Queenstown was het weer hoog tijd om op de bus te stappen. Volgende bestemming: Milford Sound. Dit is echt het mooiste plekje van Nieuw Zeeland! Alleen al de weg er naartoe, door Fiordland National Park, is adembenemend mooi. Ik heb de hele weg met een enorme glimlach uit het raam zitten staren. De bergen rijzen enorm stijl langs de weg op. De fjorden van Milford Sound waren ook fantastisch om te zien. De boottocht van 1,5 uur was het geld meer dan waard. We zagen ook nog wat zeeleeuwen op de rotsen liggen, een mooie extra! We overnachtten in een afgelegen kampeerplaats waar ze geen enkele telefoon of internetverbinding hebben, en ook maar 4 uur per dag stroom. Het was eigenlijk wel even lekker om ‘back to basic’ te gaan.

Na het prachtige Milford Sound gingen we door naar Stewart Island, een groot eiland onder het Zuider Eiland. Normaal regent het hier bijna iedere dag, maar de drie dagen dat ik er was was het weer geweldig! Alleen het laatste uurtje, voordat ik weer met de veerboot verder ging, begon het te regenen. Met het weer hebben we veel geluk gehad. Het eiland is ontzettend mooi en de natuur is er nog bijna helemaal intact. Er leven veel exotische vogels, maar de zeldzame Kiwi vogel hebben we helaas niet kunnen vinden.

Vanaf Stewart Island gingen we (voor één nacht) terug naar Queenstown, en daarna naar Mt Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Ook hier was het uitzicht overweldigend mooi. Stray, de busorganisatie waarmee ik reisde, regelt standaard de kamers met het beste uitzicht. Dat was dan ook spectaculair. De enorme bergen (met gletsjers) waren zichtbaar vanaf het balkon. Ik had hier graag langer willen blijven, maar ik had geen tijd meer, en daarnaast was het hostel ook al helemaal volgeboekt voor de volgende dagen. We stopten ook nog bij Lake Pukaki, een meer waarvan de kleur fel lichtblauw is. Dit komt door mineralen in het water. Het leek bijna nep, zo fel was de kleur ervan. Ik heb deze dagen veel tijd doorgebracht met Dana, een Nederlands meisje uit Utrecht.

Rangitata was de volgende overnachtingsplek. De plek was verder niet heel speciaal: de reden dat we hier stopten was vanwege het feit dat je hier heel goed kunt raften. Omdat ik dit al eerder had gedaan, heb ik dit hier niet gedaan. In plaats daarvan ben ik met Dana en Rory en Phil (twee Engelse jongens) een wandeling naar de rivier (opnieuw zo fel lichtblauw) gaan maken. De wandeling zelf was niet speciaal, maar het eindpunt was erg mooi en we hadden veel lol met z’n vieren.

Ik stapte de volgende dag uit in Christchurch. In Sydney heb ik namelijk een jongen leren kennen, Dan, die in Christchurch woont. Hij had me in Sydney al aangeboden om daar een paar nachten te verblijven zodat hij me de stad kon laten zien. Hij woont daar in een gedeeld huis met een Engels stelletje, en ze hadden een kamer vrij. Hier heb ik dus gebruik van gemaakt. Omdat Dana ook in Christchurch zou blijven, hebben we de eerste dag samen wat dingen gedaan in Sydney. Toevallig genoeg was het die dag precies 4 jaar geleden dat de zware aardbeving deze stad had getroffen, dus er was ’s ochtends een sponsorloop geweest en ook bij het gratis concert waar wij zaten werd er bij stil gestaan.

De tweede dag ging ik met Dan naar Akaroa, een klein plaatsje in de buurt van Christchurch. Het ligt tussen de bergen aan het water. Het was een erg mooi plaatsje. We hebben hier wat wandelingen gemaakt en zijn daar gaan lunchen. Daarna reden we weer terug. Het was erg leuk om Dan weer te zien. De volgende dag vertrok ik naar Kaikoura: de laatste nieuwe stop. Ik wilde hier graag met zeehonden zwemmen, maar de dagen dat ik er was was het water te ruig, waardoor de zeehonden niet kwamen. Ik heb mijn dagen dus maar gesleten door met Dana in het hostel rond te hangen. We zijn samen nog naar de zeehondenkolonie gelopen. Verder zijn we ook nog naar het zwembad gegaan (waarbij ik door een koprol onder water mijn neus ontzettend hard had gestoten op de bodem). De dagen erna liep ik met een rode neus rond, waarbij ik iedereen het genante verhaal moest gaan vertellen.

Vanaf Kaikoura ben ik naar Wellington gegaan. Daar ben ik nog twee nachten geweest. Hier heb ik veel tijd doorgebracht met Rory, de Engelse jongen met wie ik en Dana hadden gewandeld in Rangitata. We hebben een leuke dag en avond gehad samen. De volgende dag gingen we samen met zijn huisgenoten naar Zealandia, een groot omheind natuurgebied waar veel zeldzame tropische vogels worden gehouden. ’s Avonds kwam ook Dana aan in Wellington, dus ben ik nog met haar en Rory wat gaan drinken. Daarna namen we afscheid, want de volgende dag moest ik alweer vroeg op de bus naar Auckland.

In Auckland ontmoette ik Gert nog. Na vele maanden van samen reizen en elkaar weerzien was dit toch de laatste keer: ik zou terug gaan naar Australië, hij vervolgde zijn reis naar de VS. We gingen nog naar het Chinese Lantern Festival, wat eigenlijk best wel saai was. Daarna dronken we wat in het hostel. De volgende dag bezochten we nog de Volvo Ocean Race. Dit is een race van 7 boten die de wereld rond zeilen. Ze hadden een tussenstop in Auckland, dus er was van alles te doen. We stonden nog een lange tijd met een Luxemburgs meisje te praten die werkte voor de Volvo Ocean Race en op die manier in 9 maanden de hele wereld rondreisde.

Om 16:00 uur was mijn vlucht terug naar Sydney. De afgelopen week heb ik geprobeerd werk te vinden. Ik moet voor drie maanden boerderij werk vinden zodat ik mijn visum kan verlengen. Dat is een vereiste. Ik heb tientallen mailtjes gestuurd en telefoontjes gepleegd, waarna ik in totaal één reactie kreeg. Ik mocht gaan werken in Canberra. Ik zou de volgende ochtend worden opgehaald, hij zou namelijk ook in Sydney slapen. De volgende ochtend probeerde ik contact op te nemen, maar dat lukte niet. Nadat ik hem in de middag toch eindelijk aan de lijn kreeg, bleek dat hij alweer terug was op zijn boerderij. Hij zei dat hij ‘ergens volgende week’ wel weer in Sydney zou zijn, dan zou hij me bellen. Het was erg frustrerend, maar gelukkig had ik twee Nederlandse meisjes (Annika en Nikky (en een aantal dagen eerder ook Esther die ik uit Nieuw Zeeland kende)), een Nederlandse jongen (Stefan) en een Amerikaans meisje (Ashley) om me heen die me opvrolijkten!

Ik ben maar weer naar ander werk gaan zoeken, en vandaag heb ik dan toch écht werk gevonden. Ik ga citroenen plukken in Bundaberg, ten noorden van Brisbane. Ik kan gelijk beginnen. Morgenvroeg pak ik het vliegtuig naar Brisbane, en daarna de bus naar Bundaberg (9 uur!). Ik kan op woensdag beginnen. Het citrusseizoen eindigt in midden april, maar daarna wordt het tijd voor paprika’s, courgettes en mandarijnen. Genoeg om mij voorlopig aan het werk te houden!

Geniet van de zondag allemaal!! :)