Borneo, Maleisië

Na een maand geleden vertrokken te zijn uit Australië, werd het wel weer eens tijd voor een update. Ik verliet Australië op 25 augustus, nadat ik nog eens 10 weken in Alice Springs had gewerkt. In totaal is Alice Springs voor 8 maanden mijn thuis geweest.

Ik ben op 25 augustus via Kuala Lumpur (Maleisië) naar Kota Kinabalu gevolgen. KK (zoals Kota Kinabalu telkens wordt afgekort) is de hoofdstad van Sabah, één van de twee Maleisische deelstaten op Borneo. Borneo is het op twee na grootste eiland van de wereld (na Groenland en Nieuw Guinea) en staat bol van de cultuur en natuur. De eerste dag had ik direct last van een milde cultuurshock, maar hier werd ik doorheen gesleept door een Australisch stel dat regelmatig op vakantie gaat in Maleisië. Zij vertelden mij alles dat ik moest weten en vertelde me waar ik naar moest kijken bij het zoeken van een goede eettent en welke gerechten typisch Maleisisch zijn. Nadat ik met hen een paar dagen in Kota Kinabalu ben geweest, ben ik doorgereisd naar Semporna, een busrit van 10 uur! (Ik ben echter niet anders gewend door de afstanden in Australië). De wegen zijn redelijk goed hier, hoewel de vele bochten door het heuvelachtige landschap de reis wat onprettig maakten.

Aangekomen in Semporna wilde ik het liefst omdraaien en hard wegrennen. Ik had hoge verwachtingen van Semporna omdat het duiken er fantastisch zou zijn. Semporna is echter één grote vuilnisbelt vol straathonden, straatkatten, ratten en overal afval. Het water in de haven ligt vol met plastic flessen, een aantal gebouwen zijn zo slecht onderhouden dat ze bijna op instorten staan en de straten en voetpaden zitten vol met gaten en missende tegels. En ondanks dat het een behoorlijk kleine plaats is, staat alles vol met auto’s. De hitte in combinatie met al het afval dat op straat ligt maakt de stank overdag bijna ondraaglijk. En dit plaatsje was mijn thuis voor de afgelopen drie weken. Ik had namelijk mijn duikinstructeurscursus geboekt hier en ik moest hier dus wel blijven.

Voordat ik begon met de cursus, ben ik eerst met een Nederlander en een Amerikaan een aantal eilanden in de buurt gaan verkennen. We hadden een boottocht geboekt en we hebben rond een aantal eilanden gesnorkeld. Op 1 september begon de cursus. Vanaf dag één was de cursus erg intensief. Onze dag begon om half 9 in de klas en eindige rond 7 uur ’s avonds. Daarnaast moesten we ook iedere avond weer dingen voorbereiden voor de volgende dag. We hadden telkens drie dagen in de klas gevolgd door één dag in het water, zodat we vaardigheden kunnen trainen die wij aan onze studenten moeten leren. Ook deze dagen waren erg vermoeiend, omdat we van 10 uur ’s ochtends tot 5 uur in de avond in het water te vinden waren. Mijn mede-cursisten en de instructeur maakten echter alles een stuk beter. Ik deed de cursus samen met een Amerikaanse en een Australiër. Daarnaast trainden we tijdens de waterdagen samen met een Chinees meisje, een meisje uit Hong Kong en een jongen uit de Filipijnen, en hun Maleisische instructeur. We zagen hen echter alleen op de waterdagen omdat zij in een zogenaamde ‘water village’ verbleven: een klein dorpje op palen in de zee. Ik at iedere maaltijd met mijn twee mede-cursisten en deelde een hotelkamer met de Amerikaanse om geld te besparen.

Op 17 en 18 was het tijd voor examens. De eerste dag van de examens stond in het teken van theorie examens. In de ochtend hadden we één kennistoets en één open boek examen, en in de middag moesten we een presentatie geven. De tweede dag stond in het teken van praktijk examens. We brachten de dag door bij een prachtig eiland genaamd Sibuan, met glashelder water en palmbomen op het strand. We moesten vaardigheden “leren” aan onze medekandidaten zodat de examinator kon beoordelen of we alles deden volgens het boek en vooral of we alles volgens veilig deden. Deed je dat niet, dan kon je daar direct op zakken. Aan het einde volgde nog een reddingstest, die we al meerdere keren hadden geoefend. Daarna kregen we te horen dat we allemaal geslaagd werden. De diploma’s werden uitgedeeld op het strand, waarna de examinator nog een kleine toespraak hield om ons te motiveren om door te blijven leren als instructeur. Teruggekomen in Semporna volgde een klein feest waarin het nodige gedronken werd.

Na een dagje met een kater op bed te hebben gelegen, hebben we nog twee dagen gedoken. Eerst bij Sipadan Island (één van de top 10 beste duikplekken in de wereld), de tweede dag bij Mabul Island, niet ver van Sipadan. Tijdens die twee duiken hebben we ook weer wat extra vaardigheden geoefend, en daarom mag ik vanaf nu ook mensen meenemen op wrakduiken en ook naar een diepte van 30 – 40 meter.

Toen kwam het moment van afscheid nemen. Hoewel afscheid nemen van Semporna meer als een bevrijding kwam, was het gedag zeggen tegen mijn mede-studenten wat moeilijker. De Amerikaanse, Melissa, zal ik echter weer zien als ik naar Bali vlieg op 3 oktober. Zij heeft daar de afgelopen maanden gewerkt en zal daar ook nu weer te vinden zijn. Melissa zal mij meenemen en mij de beste (duik)plekken van Bali laten zien.

Nadat ik dus Semporna had verlaten op donderdag, ben ik doorgereisd naar Sandakan. Daar leerde ik op de eerste avond al een Duitser (Florian) kennen. We spraken elkaar een tijdje en we spraken elkaar over het doen van een jungle tocht. Die avond nog boekten we een trip naar de Kinabatangan rivier. De volgende ochtend vertrokken we. Eerst bezochten we de … grotten. We bezochten één van de grotten. Deze zat vol met vleermuizen, kakkerlakken en duizendpoten. De vloer was bedekt met vleermuizen- en vogelpoep. Er hing een sterke ammoniak lucht, maar het was erg bijzonder om te zien.

Daarna vervolgden we onze weg naar het resort aan de Kinabatangan. Dat was erg netjes en het eten was er heerlijk! Aan het eind van de middag begonnen we met een riviertocht in een klein bootje. Dit zou de beste tijd zijn om wilde dieren te spotten, zoals apen, neushoornvogels en zelfs orang-oetans en olifanten. Na een kwartier te hebben gevaren vonden we een groep langstaart makaken (kleine apen) in een boom aan de oever. In de avond trekken alle apen naar de oever om te schuilen voor roofdieren, zoals pythons. Iets later vonden we een groep neusapen.
Deze apen zijn alleen te vinden op Borneo en staan bekend om hun enorme neuzen (alleen de mannetjes hebben zo’n grote neus). Erg bijzonder om dit in het echt te zien! We zagen ook regelmatig neushoornvogels overvliegen. Onze boottrip zou twee uur duren. Op het moment dat we moesten omdraaien om te terug te gaan naar het resort, vonden we een moeder orang-oetan met haar baby hoog in een boom.
Ondanks dat het wat lastig was om het te zien vanwege alle bladeren, was het heel gaaf om te zien! Onze gids zei dat we geluk hadden dat we er een zagen, omdat ze die lang niet altijd vinden.

Teruggekomen in het resort stond het avondbuffet klaar. Later op de avond hadden we een jungle safari gepland staan. Achter op de Jeep werden we rondgereden door de jungle. Er was één gids mee die met een spotlight wilde dieren probeerde te spotten. We hadden niet veel geluk, maar toch zagen we een aantal bijzondere vogels en een aantal enorme wandelende takken. Rond het resort liepen ook een aantal wilde zwijnen rond en ’s avonds zagen we nog een python.

De volgende dag maakten we een wandeling door het regenwoud. We zagen opnieuw wat bijzondere vogels en vonden her en der wat poep van de pygmee olifanten, maar helaas hebben we er geen kunnen vinden. Dezelfde dag hadden we ook weer twee riviercruises en zagen we weer verschillende groepen makaken en neusapen. Ook zagen we ween Borneo gibbon: een grote aap die erg lastig te vinden zijn in het wild! ’s Avonds hadden we opnieuw een Jeep tocht, weer met weinig succes.

Vanochtend ontbeten we nog in het resort, waarna we terugreden richting Sandakan. Ik stapte uit in een klein plaatsje genaamd Sepilok. Hier is namelijk een orang-oetan opvang te vinden. Gewonde orang-oetans worden hier opgevangen, evenals weesjes. Ze worden verzocht en ze worden klaargestoomd om weer de jungle in te gaan. De opvang is recht aan het regenwoud gebouwd en de op een paar jonkies na worden de apen er niet vastgehouden, maar zijn ze vrij om de jungle in te gaan. Twee keer per dag, op vaste tijden, wordt er voedsel voor ze neergelegd. De apen die het nodig hebben komen rond voedertijd naar de opvang, en vertrekken daarna weer terug de jungle in. Zodra de apen weer voor zichzelf kunnen zorgen, komen ze niet meer terug. Dit was een perfecte afsluiting van een prachtige paar dagen in het regenwoud!

Nu ben ik weer terug in Sandakan. Morgen vertrek ik per bus terug naar Kota Kinabalu. De dag daarna vlieg ik naar Kuala Lumpur waar ik zo’n 5 dagen door zal brengen, voordat ik mijn reis vervolg naar een nieuw land: Indonesië!